Czarnobiałe fotografie Witolda Sadowskiego, wykonane w ciągu ostatnich lat w Warszawie, w klasycznym, dokumentalnym stylu opowiadają o życiu jej mieszkańców. Dokument Sadowskiego ma swoje korzenie w fotografii lat siedemdziesiątych, kiedy reportaż fotograficzny odgrywał ważną rolę w życiu społecznym i politycznym kraju. W centrum zainteresowań fotografa jest zwykły człowiek, którego fotografuje w kontekście codzienności. … 

Czarnobiałe fotografie Witolda Sadowskiego, wykonane w ciągu ostatnich lat w Warszawie, w klasycznym, dokumentalnym stylu opowiadają o życiu jej mieszkańców. Dokument Sadowskiego ma swoje korzenie w fotografii lat siedemdziesiątych, kiedy reportaż fotograficzny odgrywał ważną rolę w życiu społecznym i politycznym kraju. W centrum zainteresowań fotografa jest zwykły człowiek, którego fotografuje w kontekście codzienności.

Jak sam mówi o swojej fotografii  „Uważam, że przez prostotę, ograniczenie użytych środków można przedstawić problemy życiowe człowieka w ich najcichszych przejawach i świadomie wyciszam przekazywane informacje interesując się zwyczajnością."  

Witold Sadowski fotografuje od czterdziestu lat. Z wykształcenia geodeta przez wiele lat zawodowo zajmował się fotografią techniczną. W 1972 roku wstąpił do Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego. Jako wolny strzelec publikował zdjęcia w licznych tygodnikach ilustrowanych jak „Świat Młodych" i „Na Przełaj" „ITD" i „Uroda". Prezentował swoje fotografie na kilku wystawach indywidualnych i konkursowych. W roku 2008 został przyjęty do ZPAF-u.

Kuratorką wystawy jest Anna Musiałówna. 

Stara Galeria ZPAF, Warszawa, pl. Zamkowy 8,
wystawa czynna od 17 maja do 4 czerwca