Szczegóły

Mirek

Kategoria: Obiektywy

Opublikowano: 10 wrzesień 2014

Odsłony: 10930

Firma Zeiss wprowadza na rynek nowy obiektyw Otus 85 mm f/1.4 przeznaczony jest dla fotografów ceniących bezkompromisowość.  Dopracowany pod względem mechanicznym i optycznym, ma gwarantować niezwykłą płynność i precyzję obsługi i najwyższej klasy ostrość od pełnego otworu względnego. Na budowę obiektywu składa się 11 elementów optycznych ułożonych w 9 grupach, z czego jedna z soczewek jest asferyczna, a sześć innych wykonanych ze szkła optycznego niwelującego aberracje. Obiektyw oferuje nieco ponad 28-stopniowe pole widzenia i ostrzy od 80 cm. Przysłona pracuje w zakresie f/1.4 - f/16. W zależności od wersji obiektyw waży odpowiednio 1140 g (wersja dla Nikona) i 1200 g (wersja dla Canona). Oczywiście trzeba wspomnieć, że nowy Otus wykonany jest z metalu. Zeiss Otus 55 mm f/1,4 ma kosztować 3360 euro bez vatu.

Szczegóły

Mirek

Kategoria: Obiektywy

Opublikowano: 08 wrzesień 2014

Odsłony: 12495

„Osiemdziesiąt pięć milimetrów jeden cztery” to do portretu klasyczna klasyka. Najodpowiedniejsza ogniskowa, duży otwór względny dający znikomą głębię ostrości, wysoka jakość obrazu. Bez takiego obiektywu nie ma co w ogóle startować do zdjęć ludzi – tak w każdym razie mówi miejska legenda.

Legenda legendą…

…ale prawdy jest w niej całkiem sporo. Po pierwsze dotyczy to wysokiej klasy optyki. Stałki 85 mm to niemal zawsze jakościowe pewniaki, podobnie jak setki makro albo „trzysetki” f/2,8. Takie portretówki łatwo porządnie zaprojektować i wyprodukować, zarówno jako jasne f/1,2 albo f/1,4, jak też tańsze f/1,8 czy f/2. Z przydatnością ogniskowej 85 mm do portretów sprawa nie jest już taka prosta. Pewien mój kolega, który na co dzień fotografuje ludzi (głównie na potrzeby prasy), uważa, że do takich zdjęć nie ma zbyt długiej ogniskowej, a jedynie… studio może być za małe. Coś w tym jest, bo zupełna likwidacja przerysowań uzyskiwana na małym obrazku ogniskowymi 150 mm albo 200 mm, nie mówiąc już o 300 mm, często daje bardzo dobre efekty. Ale na korzyść 85 mm, czyli zasadniczo najkrótszej typowo portretowej ogniskowej, przemawia fakt, że fotografując takim obiektywem ludzi – czy to obejmując ciasny portret, czy też całą sylwetkę – jesteśmy z nimi w bliskim kontakcie. Dobrze widzimy swoje twarze, łatwo nam rozmawiać, łatwo kierować pozującą osobą. Nasz jeden krok w bok znacząco zmienia spojrzenie na modela/modelkę i tło, podczas gdy z „dwusetką” musielibyśmy zrobić ich co najmniej kilka. No i na modela musimy wtedy pokrzykiwać z kilku lub kilkunastu metrów, co nie jest najlepszym pomysłem na komunikację.

Sigma dysponuje trochę dłuższą, profilowaną osłoną przeciwsłoneczną. Przełącznik AF↔MF tradycyjnie jest toporny i kanciasty. Może trochę mnie to raziło, ale wygoda obsługiwania go w grubych rękawiczkach jest nie do przecenienia.

Ale już trzecia kwestia, czyli smakowita symboliczna głębia ostrości przy f/1,4 i obowiązek korzystania z niej w każdym „poważnym” portrecie to sprawa znacznie bardziej kontrowersyjna. Zauważyłem, że ostatnio przykłada się do tego dużo większą wagę niż dekadę temu. Podejrzewam, że ma to związek z migracją wielu fotografujących z cyfrowych kompaktów na lustrzanki i czasami zachłystujących się tą zmianą. Bo skoro lustrzanki są aparatami lepszymi od kompaktów (a niewątpliwie są), to każda cecha różniąca lustrzankę od kompakta musi oznaczać jej przewagę. Stąd proporcja boków kadru 3:2 jest z zasady uważana za lepszą od 4:3, a mniejsza głębia ostrości zawsze jest lepsza od większej. Dochodzi do tego, że niektórzy uważają za wstyd robienie portretów obiektywem f/2,8, czy nawet f/2. Więc co, nie warto się szarpać i wydawać dobrych kilku tysięcy złotych na 85 mm f/1,4? To nie taka prosta sprawa, bo są portrety i portrety.

Osłona Nikkora to prosty tubus, a wyłącznik napędu autofokusa płaski i elegancki. Dopóki jednak nie fotografujemy w zimowych rękawicach, da się go wygodnie używać.

Pierścień ostrości mógłby się obracać z nieco mniejszym oporem, ale i tak obsługiwało mi się go wygodniej niż ten w Nikkorze. Skala odległości ma nieskończoność po prawej stronie, czyli odwrotnie
niż Nikkory. Może to powodować dyskomfort ręcznego ustawiania ostrości, jeśli pracować będziemy na zmianę Sigmą i optyką firmową.

Wyraziste, stylizowane N świadczy o obecności nanokrystalicznych powłok antyodblaskowych. Pierścieniem ręcznego ogniskowania kręciło mi się trochę za lekko, lecz dobrze, że nie czułem plastikowego „szurania” charakterystycznego dla wielu, nawet wcale nie tanich Nikkorów.

Nikkor został zaprojektowany bez żadnych optycznych fajerwerków, natomiast w Sigmę wbudowano dwa wyrafinowane „szkiełka”.

Klasyczny, ciasny portret, obejmujący samą głowę albo popiersie, wcale nie wymaga dużego otworu względnego. Jasne, że portret 3/4 z głębią ostrości obejmującą tylko jedno oko, gdy już drugie, nos, a nawet brew toną w nieostrościach, prezentuje się bardzo efektownie. Ale podobne zdjęcie wykonane zgodnie z zasadami powinno zawierać w strefie ostrości co najmniej oboje oczu, a i nos przydałoby się tam zmieścić. W takim wypadku przymknięcie do f/4 należy uznać za minimalne, a jeśli ostrość ustawiamy na bliższym oku, to nawet f/5,6 nie gwarantuje nam sukcesu, a dopiero f/8. Przy portretach en face, owszem, oboje oczu mamy w płaszczyźnie równoległej do matrycy, więc możemy pokusić się o pracę z papierową głębią. Ale tu czyhają na nas zasadzki wynikające z trudności trafieniem ostrością dokładnie w oczy. Problemów nakłada się kilka. Pierwszym jest samo zogniskowanie obiektywu. Ręczne jest chyba pewniejsze, gdyż bywa, że autofokus sprawia nam psikusy. Pole ostrości może objąć nie tylko oko, ale też rzęsy (a może i brew), więc ostrość może zostać ustawiona za blisko. Poza tym rzeczywista pozycja pola ostrości wcale nie musi pokrywać się z oznaczeniem na matówce (położenie, wielkość). Jeśli do tego dołożymy możliwość wystąpienia front focusa albo back focusa, to okazuje się, że gdy praktycznie nie mamy marginesu bezpieczeństwa zapewnianego przez głębię ostrości, to prawidłowe zogniskowanie obiektywu do łatwych nie należy. Ale to jeszcze nie koniec, bo pomiędzy ustawieniem ostrości a wyzwoleniem migawki może nastąpić zmiana odległości między aparatem a fotografowaną osobą. Liczy się jej poruszenie, ruch fotografa oraz drgania aparatu w jego rękach. A nie zawsze możliwe jest unieruchomienie/ usadzenie modelki i postawienie aparatu na statywie.

W sumie niezła loteria, więc wcale nie dziwi mnie fakt, że często za sukces uważa się zdjęcie, w którym w ogóle udało się trafić z ostrością. Miałem kiedyś okazję przeglądać na gorąco zdjęcia z sesji portretowej wykonanej przez dość doświadczonego entuzjastę fotografii pełnoklatkową lustrzanką z obiektywem 85 mm f/1,8 przy otwartej przysłonie. Pierwsza selekcja była prosta i szybka, gdyż polegała na usunięciu nieostrych zdjęć. Ile ich było? Ponad 80%! Dlatego przed sesją dobrze zastanówmy się, czy warto ryzykować utratę dobrych klatek z powodu chęci zachowania symbolicznej głębi ostrości. Inna zupełnie sprawa to fakt, że fotografując z przysłoną przymkniętą do f/5,6, ale obiektywem f/1,4, mamy zapewnioną wysoką jasność obrazu w celowniku, a autofokus ma pracę znacznie łatwiejszą, niż gdybyśmy zdjęcia robili ciemnym zoomem.

Zupełnie inaczej wygląda to zagadnienie przy zdjęciach ludzi wykonywanych z większych odległości. Gdy bowiem kadr obejmuje postać w planie amerykańskim, to głębię obejmującą ostrością całą osobę daje już przysłona f/2,8. A gdy w poziomym kadrze mieścimy sylwetkę, to i f/1,4 w zupełności wystarcza. W takich sytuacjach, dysponując jasnym obiektywem, mamy bardzo szerokie możliwości odcinania postaci od tła, czy raczej od poszczególnych tylnych planów. Tak więc, o ile przy ciasnych portretach bardzo jasnej portretówki wcale nie uważam za konieczne wyposażenie, to przy szerszych kadrach jak najbardziej tak.

Ostrość obrazu dla szerokiego zakresu przysłon, w centrum i blisko brzegu kadru. Dobrze widać miękkość Nikkora w środku klatki dla otwartej przysłony. Wada ta niby ustępuje już przy f/2,8, ale nawet dla mocniejszych przymknięć wycinki z Sigmy jakoś bardziej mi się podobają. Oczywiście tylko z centrum klatki, bo brzegowe zdecydowanie mniej. Dla f/1,4 widać nieco niższą rozdzielczość, ale głównie ślady usuwania AC. Nieco lepiej jest dla f/2,8, ale nawet przy f/5,6 Nikkor daje trochę lepsze wyniki. Pozostawiłem naturalną jasność tych wycinków, prezentując wpływ winietowania na jasność okolic rogów kadru.

Firmowy kontra niezależny

Przyjrzyjmy się teraz testowanym obiektywom – na pierwszy rzut oka dość podobnym, ale po bliższym zaznajomieniu wykazującym sporo różnic. Oba mają całkiem plastikowe obudowy i bardzo zbliżone rozmiary – ich długości i średnice to około
8,5 cm. Sigma jest trochę cięższa, z masą nieco ponad 700 g, w porównaniu z niecałymi 600 g Nikkora. Są tak samo czarno-ponure, z ozdobą w postaci złotego paseczka z przodu obudowy. Sigma wyróżnia się na plus znacznie wyraźniejszą skalą ostrości, ale łatwo zauważyć, że w obu obiektywach skala zaczyna się od 85 cm. Nie błyszczą one więc dużymi maksymalnymi skalami odwzorowania: Nikkor potrafi dać 1:8,3, a Sigma 1:8,7. Cóż, to tylko portretówki. Przed ich czołowymi soczewkami mamy gwinty do filtrów o rozmiarze 77 mm. Inaczej wyglądają jednak osłony przeciwsłoneczne. Nikonowska to prosty tubus, a sigmowską wyprofilowano, więc mogła zostać bardziej wydłużona. Dodatkowo, w komplecie z nią otrzymujemy przedłużkę, dającą jeszcze pełniejsze zabezpieczenie przed padaniem niepożądanego światła w sytuacji, gdy fotografujemy lustrzanką niepełnoklatkową. Za to Nikkor wypada lepiej z tylnymi zabezpieczeniami ze względu na obecność przy bagnecie uszczelki zapobiegającej przenikaniu do obiektywu i aparatu pyłu i kropelek wody.

Jak już wspominałem, obudowy obu obiektywów są wykonane wyłącznie z tworzyw sztucznych, ale Nikkor daje wrażenie „plastikowości”, a materiał, którym pokryto Sigmę, jest bardziej miękki, mniej śliski i nieco przypomina gumę. Pierścienie ręcznego ostrzenia mają szerokość około 2 cm – w Sigmie nieco więcej, w Nikkorze trochę mniej i obracają się z równym, płynnym oporem. Ten nikonowski jest według mnie odrobinę za mały, ale dla odmiany w Sigmie mógłby być słabszy. Chyba to jednak ona bardziej mi pasuje. W obu konstrukcjach pierścienie ostrości połączone są ze skalą odległości za pomocą przekładni zwalniających (mniej więcej dwukrotnie), a potem mechanizmy prowadzą do systemów wewnętrznego ogniskowania. Sigma jest pod tym względem trochę bardziej oryginalna, gdyż dysponuje stosukowo rzadko używanym układem tylnego ogniskowania (RF – Rear Focusing), wykorzystującym do ustawiania ostrości tylny człon optyki. Również to obiektyw Sigmy jest bardziej wyrafinowany pod względem budowy wnętrza. Ma więcej soczewek (11 w porównaniu z 10 Nikkora), a w swojej kolekcji posiada jedną asferyczną i jedną niskodyspersyjną SLD. Natomiast Nikkora wykonano bez użycia jakiegokolwiek „szlachetnego” szkła. Z wewnętrznych mechanizmów obiektywów wspomnę jeszcze silniki autofokusa: oba ultradźwiękowe (SWM Nikkora i HSM Sigmy) – pracują równie cicho, ale szybkością działania lekko przeważa Sigma.

Poziomem winietowania przy otwartej przysłonie obiektywy nie zachwycają, jednak tak nieciekawe jak tu efekty zobaczymy jedynie na bardzo „złośliwych” motywach. Inna sprawa, że „winieta” jest ostatnio w modzie, więc te wyniki wielu będą wręcz cieszyły.

Wygląd nieostrego tła dla różnych przysłon przy kadrze amerykańskim. Tym razem w akcji Nikkor.

Jakość obrazu

„Studyjna” rozdzielczość, oceniana na zdjęciach kreskowych wzorków tablicy testowej, pokazuje lekkie, ale dobrze zauważalne różnice w działaniu konkurentów. Zdjęcia wykonane na Nikonie D3X, w przypadku Nikkora pokazują 2800 lph (linii na wysokości kadru) już od otwartej przysłony, i to zarówno w centrum, jak i na brzegu klatki. Wartość ta obowiązuje aż do f/11, ale przy maksymalnym przymknięciu f/16 dyfrakcyjne pogorszenie rozdzielczości jest jedynie symboliczne. Wartość przysłony nie ma więc dużego znaczenia dla „czystej” rozdzielczości, ale dla ostrości już tak. Powodem jest zaledwie dobry, a nie bardzo dobry kontrast obrazu przy otwartej przysłonie. Rośnie on wraz z jej przymykaniem i przy f/4-5,6 właściwie nie można mieć już do jego poziomu żadnych uwag. Sigma przy f/1,4 prezentuje nieco wyższy kontrast, a w centrum klatki równie wysoką rozdzielczość, ale wyraźnie przegrywa na brzegach, gdzie uzyskuje „zaledwie” 2500 lph. Przymykanie niewiele tu pomaga, gdyż nijak nie można uzyskać więcej niż 2600 lph, choć ta wartość pojawia się w szerokim zakresie przysłon f/2,8-11. Z tym że Sigma w pełni rewanżuje się w środku klatki, gdzie dla f/5,6-8 osiąga rewelacyjny wynik 2900 lph. Tak prezentują się wyniki na JPEGach. RAWy umożliwiają Sigmie uzyskanie 2900 lph w centrum kadru już dla otwartej przysłony, a na brzegach dla przymkniętej do f/5,6 i nieco silniej.

Zdjęcia wykonane Sigmą, przy dystansie ostrości około 1,5 m, dla kilku wartości przysłony. Ostrość ustawiana na lewe oko modelki. Głębia ostrości przy f/1,4, teoretycznie wynosząca około 2 cm, jest naprawdę bardzo nieduża. Ostro wyszły górne rzęsy i górna powieka, ale źrenica już niezbyt. Wraz z przymykaniem głębia zwiększa się powoli i nawet przy f/5,6 nie obejmuje prawego oka, choć rzęsy już tak. Na marginesie, ogniskowa 85 mm przy f/1,4 to optymalna kombinacja, jeśli chcemy pracować jak najmniejszą głębią ostrości. Jest ona bowiem wtedy płytsza niż dla 135 mm przy f/1,8, dla 200 mm przy f/2 albo w APS-C dla 50 mm przy f/1.

Szerszy plan w wykonaniu Sigmy. Pełen otwór przysłony obejmuje głębią całą postać, ale już niewiele więcej. Jednocześnie nawet f/5,6 nie daje ostrości aż do nieskończoności.

Natomiast Nikkor reaguje na pomoc surowego formatu mniej ochoczo. Przy f/1,4 różnica jest mało widoczna, ale – podobnie jak w JPEGach – od f/5,6 widać 2900 lph w całym kadrze. Oba obiektywy mają płaskie pole obrazu, o komach i astygmatyzmach w tej klasie sprzętu możemy zapomnieć, ale o aberracji chromatycznej już nie całkiem. W większym stopniu dotyczy to obiektywu Sigmy. Co prawda Nikon D3X dobrze sobie radzi z usuwaniem bocznej aberracji chromatycznej z JPEGów, jednak na zdjęciach z Sigmy pozostają słabe jej ślady w postaci szarych obwódek. Jeśli korzystamy z RAWów, to aberrację chromatyczną łatwo usuniemy, ale jeśli ogląda się nieskorygowane zdjęcia z obu obiektywów, to widać, że Nikkor jest w tym względzie trochę lepiej skorygowany. Natomiast już nie „trochę”, a znacznie lepiej wypada pod względem osiowej aberracji chromatycznej ujawniającej się w nieostrościach. Albo raczej mogącej się ujawniać, bo w tym nie ma wyraźnej reguły. W zależności od stopnia rozostrzenia i kontrastu, przewaga Nikkora może być wyraźna albo też ledwo zauważalna. O dystorsji właściwie nie ma co pisać, bo jest ona słabiutka: półprocentowa „beczka” w Nikkorze i niemal niezauważalna, 0,3-procentowa w Sigmie. Podobnie rzecz się ma ze zdjęciami pod ostre światło, kiedy to negatywny efekt da się zauważyć wyłącznie gdy światło pada tuż spoza kadru, a przysłona jest mocno przymknięta. Ale i wtedy Nikkor produkuje tylko poświatę przy brzegu klatki, a analogiczny efekt w Sigmie jest w zasadzie niezauważalny. Jak się jednak można było spodziewać, w kwestii winietowania wyniki nie są już tak wspaniałe. Zwłaszcza u Nikkora, który przy otwartej przysłonie ściemnia rogi klatki łagodnie, czyli płynnie, ale aż o 5/3 EV. Dość dużo, choć to obiektyw f/1,4, więc rzecz do wybaczenia. Zwłaszcza że przymykanie przysłony dość szybko likwiduje problem. Dla f/2 jeszcze nie, ale dla f/2,5 w zupełności. Natomiast próby wykorzystania w tym celu cyfrowej redukcji winietowania aparatu nie przynoszą tak dobrych rezultatów.

Wybrane fragmenty mocnych nieostrości w wykonaniu obu obiektywów, przy f/1,4. Sigma wykazuje zauważalnie silniejszą osiową aberrację chromatyczną, ale widać, że Nikkor też nie jest bez grzechu.

Dla otwartej przysłony włączenie maksymalnej intensywności redukcji Nikkorowi nie w pełni pomaga, ale w praktyce niedostatki korekty widać bardzo słabo. Natomiast Sigmie wystarcza nawet średnia intensywność korekty. Ale jej winietowanie jest słabsze, przy otwartej przysłonie lekko tylko przekracza 1 EV i ma przebieg jeszcze łagodniejszy niż u konkurenta. Wcale więc nie dziwi, że nawet bez używania cyfrowejkorekcji przymknięcie przysłony do f/2 załatwia sprawę.

Powyżej: Bez korekcji.

Poniżej: Maksymalna korekcja.

Próba usunięcia za pomocą redukcji winietowania Nikona D3X ściemnienia rogów kadru w idocznego przy otwartej przysłonie. Naprawdę w idocznego? No, coś t am widać, ale nawet ten motyw z dużą ilością średnich tonów uwidacznia mocne winietowanie Nikkora (5/3 EV) znacznie słabiej niż test studyjny, gdzie fotografowana jest równomierna szarość. I o ile tam sama korekcja winietowania nie dawała rady wadzie tego obiektywu, to w przypadku realnych motywów spełnia swoją rolę wystarczająco dobrze.

Werdykt

To wspaniałe portertówki, w każdej niemal dziedzinie trzymające bardzo wysoki i zbliżony poziom. Różnią się właściwie tylko niuansami, ale w tej klasie sprzętu to właśnie one decydują o wyborze jednego albo drugiego obiektywu. Nikkor bezapelacyjnie wygrywa rozdzielczością obrazu poza centrum kadru, choć akurat ten parametr przy portrecie nie jest szczególnie ważny. Jednak produkuje też słabszą aberrację chromatyczną, która w swej osiowej odmianie powoduje, że Sigma zajmujedrugie miejsce pod względem plastyki nieostrości. Wcale nie wypada tu ona źle, ale bokeh Nikkora jest naprawdę bardzowysokiej próby – a to w portrecie już się ceni. Z tym że w pozostałych konkurencjach tak dobrze nie ma. Silniejsza dystorsja i wyraźnie mocniejsze winietowanie to niewątpliwe wady nikonowskiej optyki, lecz nie są one dla mnie tak ważne jak miękkość obrazu w centrum kadru przy mocno otwartej przysłonie. To element bardzo ważny dla tych wszystkich, którzy f/1,4 chcą wykorzystać do fotografowania, a nie tylko do komfortowego kadrowania i ułatwiania pracy autofokusowi

W sumie wybór pomiędzy tymi obiektywami sprowadza się do decyzji: świetna plastyka, ale dla f/1,4 konieczność popracowania nad środkiem kadru w Photoshopie, czy też bezstresowe fotografowanie pełną dziurą, ale nieostrości na nieco gorszym poziomie. Trudna decyzja, jednak jest jeszcze jeden parametr, który może okazać się pomocny w jej podjęciu: cena. Za Nikkora trzeba zapłacić 7200 zł (tanie sklepy wysyłkowe), a na Sigmę wystarczy mieć w kieszeni dokładnie połowę tej sumy. Mocny argument, jak dla mnie bardzo przekonujący.

Tekst i zdjęcia: Roman Zabawa

Szczegóły

Mirek

Kategoria: Obiektywy

Opublikowano: 05 wrzesień 2014

Odsłony: 11137

SIGMA Corporation wprowadza na rynek nowy obiektyw należący do linii Contemporary - SIGMA 18-300 mm f/3.5-6.3 DC MACRO OS HSM. Zawiera on aż 4 soczewki ze szlachetnego szkła fluorytowego FLD i jedną ze szkła o niskiej dyspersji SLD (Special Low Dispersion). Szkło FLD charakteryzuje się najwyższym dostępnym poziomem dyspersji i bardzo wysokim współczynnikiem przepuszczalności światła. Dzięki takiemu układowi udało się skorygować wszelkie abberacje barwne ze szczególnym naciskiem na ich eliminację w końcowych zakresach ogniskowych. Obiektyw posiada także w stabilizację obrazu.

Zgromadzenie powyższych rozwiązań zapewnia wysoką jakość obrazu w całym zakresie ogniskowych od szerokiego kąta do dużego tele. Nie zapomniano o dopracowaniu ostrości obrazu na brzegach kadru oraz w położeniu MACRO. W obiektywie SIGMA 18-300 mm f/3.5-6.3DC MACRO OS HSM zastosowano autorski system stabilizacji obrazu OS. Dzięki niemu odsetek zdjęć poruszonych drastycznie spada, ponieważ wydajność stabilizacji wynosi aż 3,5 kroku EV. Ustawianie ostrości zapewnia cichy i szyki ultradźwiękowy silnik HSM. Dzięki niemu z powodzeniem możemy fotografować dynamiczne sceny. Ponieważ jest bardzo cichy doskonale spisze się w dyskretnej pracy podczas fotografowania zwierząt, kościołów czy teatrów. Specjalnie do tego obiektywu opracowano dodatkową soczewkę MACRO (opcja odpłatna). W odróżnieniu do uniwersalnych soczewek macro, ta charakteryzuje się parametrami dobranymi wyłącznie pod obiektyw SIGMA 18-300 mm f/3.5-6.3 DC MACRO OS HSM. Wykonana ze specjalnego szkła nie pogarsza jakości obrazu obiektywu, pozwala na uzyskanie skali odwzorowania 1:2. Takie rozwiązanie doskonale sprawdzi się przy fotografii, owadów, martwej natury czy poszukiwaniu na co dzień ukrytych kadrów.

Wykorzystując obiektyw uniwersalny zostaliśmy przyzwyczajeni do kompromisu pomiędzy jakością obrazu a zakresem ogniskowych. Również tym razem inżynierowie musieli odpowiedzieć sobie na pytanie jak pogodzić mobilność i uniwersalność obiektywu z jednoczesnym zachowaniem wysokich parametrów optycznych. Okazuje się że mając 50-letnie doświadczenie w projektowaniu obiektywów fotograficznych można stworzyć obiektyw doskonały dla entuzjastów fotografii. Dzięki opracowaniu odpowiedniego układu optycznego w połączeniu ze specjalnymi rodzajami szkieł udało się połączyć uniwersalność obiektywu z zachowaniem wysokiej ostrości w każdym zakresie ogniskowych. Duże 16.6 x zbliżenie optyczne i zaawansowane soczewki FLD gwarantują wysoką jakość obrazu.

Linia Contemporary
Wyrafinowane parametry optyczne, ostrość, wysoka skuteczność przechwytywania obrazu, pozwolą fotografom uzyskać żądane ujęcie. Sigma organizuje swoje obiektywy w trzech liniach ART, SPORTS oraz CONTEMPORARY ułatwiając fotografom wybór cech towaru najbardziej odpowiadającym ich potrzebom. Linia Contemporary to seria obiektywów o wysokiej wydajności optycznej przeznaczonych do codziennego użytku. Produkty tej linii łączą w sobie zarówno wysoką jakość optyczną, jak i uniwersalność zastosowania, przy zachowaniu kompaktowych rozmiarów tak istotnych podczas podróży czy spacerów. Sigmie udało się rozwiązać problem utrzymania małych rozmiarów z zachowaniem bardzo wydajności optycznej. Nie zapomniano o najnowszych technologiach jak stabilizacja obrazu czy ultradźwiękowy napęd, aby fotografowanie było czystą przyjemnością.


Wyjątkowa precyzja i jakość - wszystko wykonane w Japonii
Optymalizując jakość dzięki zintegrowanemu systemowi produkcji, Sigma jest skupiona na tworzeniu rzeczy jak należy, własnymi rękoma i przy pomocy własnych technologii. Obecnie jest jednym z niewielu producentów, tworzących wyłącznie w Japonii. Lubi myśleć, że produkty marki Sigma niejako przesiąkają esencją ojczyzny: błogosławionej czystą wodą i powietrzem, wypełnionej ciężko pracującymi ludźmi. Producent jest dumny z jakości produktów, zrodzonych ze związku dostosowanych ekspertyz i zaawansowanej technologii. Wyszukane produkty marki Sigma zaspokajają potrzeby profesjonalistów i entuzjastów fotografii na całym świecie. Proces wytwarzania bazuje na prawdziwym kunszcie, popartym pasją i dumą ekspertów.

Możliwa zmiana mocowania obiektywu (usługa płatna)
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom użytkowników, Sigma oferuje możliwość wymiany mocowania w obiektywach z nowych linii Sigma Global Vision. Sigma zmieni w obiektywie zarówno mocowanie, jak i wewnętrzne elementy, tak aby obiektyw był kompatybilny z aparatami innej firmy, pozwalając na cieszenie się nim nawet po zmianie marki aparatu. Dzięki tej usłudze można używać ulubionego obiektywu przez wiele lat, niezależnie od marki aparatu.
Uwaga: Usługa zmiany mocowania w obiektywach Sigma różni się od zwykłej usługi naprawy obiektywu i nie jest oferowana przez lokalną sieć sprzedaży. Aby uzyskać więcej informacji na temat tej usługi, skontaktuj się z autoryzowanym serwisem Sigma w Polsce (Autoryzowany Punkt Serwisowy FOTO SERVICE, ul. Fleszarowej-Muskat 3, 81-589 Gdynia).
Sugerowana cena obiektywu wynosi 1990 zł brutto.

Szczegóły

Mirek

Kategoria: Obiektywy

Opublikowano: 03 wrzesień 2014

Odsłony: 8326

Firma Samyang wersję fotograficzną wprowadza na rynek wersję fotograficzną prezentowanego wcześniej V-DSLR 50 mm T1.5 AS UMC - obiektyw Samyang  50 mm f/1.4 AS UMC. Konstrukcja optyczna obiektywu składa się 9 soczewek umieszczonych w 6 grupach. Soczewki zostały pokryte wielowarstwowymi powłokami antyrefleksyjnymi UMC.

Jak podkreśla firma Samyang - obiektyw 50 mm f/1.4 AS UMC został zaprojektowany do aparatów cyfrowych wyposażonych w matrycę światłoczułą formatu 24x36 mm lub mniejszego. Obiektyw oferuje 46.2 stopniowe pole widzenia.

Na konstrukcję obiektywu składa się 9 elementów optycznych umieszczonych w 6 grupach Jedna z soczewek jest asferyczna, a inna - hybrydowa asferyczna. Soczewki zostały pokryte wielowarstwowymi powłokami antyrefleksyjnymi UMC.

Obiektyw Samyang 50 mm f/1.4 AS UMC jest dostępny z mocowaniami Canon EF, Nikon F, Pentax, Sony A, Sony E, Fuji X, Samsung NX, Canon M, Cztery Trzecie oraz Mikro Cztery Trzecie.

Szczegóły

Mirek

Kategoria: Obiektywy

Opublikowano: 03 wrzesień 2014

Odsłony: 6288

Firma Zeiss zaprezentowała dwa obiektywy z nowej linii Loxia. Manualne obiektywy Zeiss Loxia 35 mm f/2 oraz 50 mm f/2 dedykowane są do pełnoklatkowych bezlusterkowców firmy Sony z mocowaniem E. 

Obiektyw Zeiss Loxia 35 mm f/2 składa się 9 elementów optycznych ułożonych w 6 grupach. Oferuje on 63 stopniowy kąt widzenia oraz ostrzy już od 30 centymetrów. Drugi obiektyw - Zeiss Loxia 50 mm f/2 - zbudowany jest z 6 elementów optycznych ułożonych w 4 grupach. W jego przypadku minimalny dystans ostrzenia wynosi 45 centymetrów, a kąt widzenia to nieco ponad 46 stopni. Oba obiektywy ostrzą manualnie. Ważą odpowiednio 340 i 320 g.

Obiektywy Zeiss Loxia 35 mm f/2 oraz 50 mm f/2 wyposażone są m.in. w mechanizm „de-click”, który pozwala aktywować możliwość bezstopniowego ustawiania wartości przysłony. Płynna i cicha praca przysłony ma być szczególnie przydatna filmowcom. Obiektywy przekazują również dane EXIF do korpusu aparatu.
Obiektyw Loxia 50 mm f/2 będzie dostępny od października, a Loxia 35 mm f/2 pod koniec roku. Za model 35 mm trzeba będzie zapłacić ok. 965 euro, a za 50 mm 713 euro.

Szczegóły

Mirek

Kategoria: Obiektywy

Opublikowano: 30 sierpień 2014

Odsłony: 6223

Firma Next77 informuje o wprowadzeniu do swojej oferty dwóch obiektywów filmowych z serii Cinema ATX: 11-16 mm T3 Cine oraz 16-28 mm T3 Cine. Obie wersje filmowe obiektywów bazują na parametrach optycznych ich odpowiedników w wersjach fotograficznych.

 Tokina 11-16 T3 Cine powstała na bazie popularnego i wielokrotnie nagradzanego obiektywu AT-X 116 PRO DX II, jednego z najostrzejszych i najjaśniejszych szerokokątnych zoomów na rynku zaprojektowanych dla formatu APS-C. Z kolei Tokina 16-28 T3 Cine to odpowiednik fotograficznej wersji obiektywu AT-X PRO FX 16-28mm - szerokiego, jasnego i doskonałego optycznie zooma zaprojektowanego dla formatu FF.

Oba obiektywy filmowe zamknięte są w wytrzymałych, w pełni metalowych, korpusach oraz posiadają szereg udogodnień zwiększających komfort pracy operatora filmowego, m.in. pierścienie zmiany ogniskowej, ostrości oraz przysłony wyposażonej w zębatki ułatwiające stosowanie systemu follow-focus oraz płynną regulację przysłony.

Tokina 11-16 T3 Cine oferuje pole widzenia wynoszące 85 stopni, a dzięki dużej jasności wynoszącej T3 (f/2.8) doskonale radzi sobie w słabych warunkach oświetleniowych, zapewniając doskonałą plastykę obrazu oraz małą głębie ostrości. Na zaawansowaną konstrukcję optyczną obiektywu składa się trzynaście soczewek umieszczonych w jedenastu grupach. Budowa oparta jest m.in. na dwóch soczewkach SD (niskodyspersyjnych) oraz dwóch soczewkach asferycznych. Gwarantuje to wysoki kontrast i skuteczną kontrolę aberracje chromatycznej. Obiektyw ma wysoką rozdzielczość optyczną przewyższającą format filmowy 4K. Dzięki przysłonie o 9 listkach w bardzo plastyczny i miękki sposób odwzorowuje nieostrości znajdujące się poza głębią ostrości, tzw. bokeh. Obiektyw dostępny jest z osłoną przeciwsłoneczną BH-77A w zestawie.

W Tokinie 16-28 T3 Cine zastosowano dużą przednią soczewkę asferyczną o średnicy 56mm i dwa elementy asferyczne znajdujące się w tylnej części obiektywu. Ma również trzy soczewki ze szkła o bardzo niskim współczynniku dyspersji (SD) pozwalające ograniczyć wagę i wymiary szkła oraz korygować aberrację chromatyczną. Obiektyw gwarantuje wysoką jakość optyki, zapewniającą doskonałą ostrość w całym polu obrazu, dużą jasność i znacznie zredukowaną dystorsję, dzięki czemu obiektyw może być używany wraz z aparatami i kamerami pracującymi w standardzie 4K. Tokina 16-28 T3 Cine ma wsparcie dla systemu LDS (Lens Data Support). Skala ostrości, zoomu oraz przysłony naniesione są po obu stronach obiektywu, aby zapewnić podgląd ustawionych parametrów oraz ułatwić mocowanie systemów follow-focus.

Cena detaliczna z VAT
Tokina 11-16mm T3 Cine - 5575,00 PLN
Tokina 16-28mm T3 Cine - 13850,00 PLN

Gwarancja: Wszystkie obiektywy marki Tokina objęte są 24-miesięczna gwarancją.